Tekst ustawy przekazany do Senatu zgodnie z art. 48 regulaminu Sejmu
USTAWA
z dnia 22 lipca 1999 r.
o języku polskim
Język polski jest dobrem kultury narodowej i wyrazem narodowej tożsamości.
Ochrona języka polskiego jest obowiązkiem wszystkich organów Rzeczypospolitej
Polskiej i powinnością jej obywateli.
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
Przepisy ustawy dotyczą używania i ochrony języka polskiego w działalności
publicznej oraz w obrocie prawnym w Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 2.
Język polski jest językiem urzędowym:
1) konstytucyjnych organów państwa,
2) organów jednostek samorządu terytorialnego i podległych im instytucji w
zakresie, w jakim wykonują zadania publiczne,
3) terenowych organów administracji publicznej,
4) instytucji powołanych do realizacji określonych zadań publicznych,
5) organów, instytucji i urzędów podległych organom wymienionym w pkt. 1 i
pkt 3, powołanych w celu realizacji zadań tych organów, a także organów
państwowych osób prawnych w zakresie, w jakim wykonują zadania publiczne,
6) organów samorządu innego niż samorząd terytorialny oraz organów
organizacji społecznych, zawodowych, spółdzielczych i innych podmiotów
wykonujących zadania publiczne.
Art. 3.
1. Ochrona języka polskiego polega w szczególności na:
1) dbaniu o poprawne używanie języka,
2) przeciwdziałaniu jego wulgaryzacji,
3) upowszechnianiu wiedzy o nim i doskonaleniu sprawności językowej,
4) promocji języka polskiego w świecie,
5) wspieraniu nauczania języka polskiego w kraju i za granicą, w tym
organizowaniu egzaminów państwowych z języka polskiego.
2. Do ochrony języka polskiego są obowiązane wszystkie organy władzy publicznej
oraz instytucje i organizacje uczestniczące w życiu publicznym.
3. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określa, w drodze
rozporządzenia, zasady prowadzenia egzaminów państwowych z języka polskiego
dla cudzoziemców ubiegających się o urzędowe poświadczenie jego znajomiości.
Rozdział 2
Używanie języka polskiego
Art. 4.
1. Podmioty wykonujące zadania publiczne w Polsce dokonują wszelkich czynności
urzędowych w języku polskim, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do oświadczeń składanych organom, o
których mowa w art. 2.
Art. 5.
Umowy międzynarodowe zawierane przez Rzeczpospolitą Polską sporządza się w
języku polskim, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej.
Art. 6.
1. Języka polskiego używa się w obrocie prawnym w Polsce pomiędzy podmiotami
polskimi oraz gdy jedną ze stron jest podmiot polski. Dotyczy to w
szczególności nazewnictwa towarów i usług, ofert, reklamy pisanej i mówionej,
instrukcji obsługi, informacji o właściwościach towarów i usług, warunków
gwarancji, etykiet towarów, faktur, rachunków i pokwitowań.
2. Posługiwanie się w obrocie prawnym w Polsce wyłącznie obcojęzycznymi
określeniami, z wyjątkiem nazw własnych, jest zakazane.
3. Towary i usługi zawierające opisy obcojęzyczne oraz obcojęzyczne oferty i
reklamy wprowadzane do obrotu prawnego, o którym mowa w ust. 1, muszą
jednocześnie posiadać polską wersję językową.
Art. 7.
1. Umowy, których wykonanie ma nastąpić na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
zawierane z podmiotami polskimi oraz umowy zawierane przez podmioty mające
siedzibę lub miejsce zamieszkania w Polsce sporządza się w języku polskim.
2. Umowa sporządzona w języku polskim może mieć wersję lub wersje obcojęzyczne.
Jeżeli strony nie postanowiły inaczej, podstawą wykładni takiej umowy jest
jej wersja polskojęzyczna.
3. Do umów zawartych z naruszeniem ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio art. 74
1 zdanie pierwsze oraz art. 74 2 Kodeksu cywilnego.
Art. 8.
Język polski jest językiem nauczania oraz językiem egzaminów i prac dyplomowych
w szkołach publicznych i niepublicznych wszystkich typów, w państwowych i
niepaństwowych szkołach wyższych oraz w placówkach oświatowych i innych
instytucjach edukacyjnych, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej.
Art. 9.
1. Napisy i informacje w urzędach i instytucjach użyteczności publicznej, a
także przeznaczone do odbioru publicznego oraz w środkach transportu
publicznego sporządza się w języku polskim.
2. Nazwom i tekstom w języku polskim mogą towarzyszyć wersje w przekładzie na
język obcy w wypadkach i granicach określonych w rozporządzeniu ministra
właściwego do spraw administracji publicznej.
Art. 10.
Przepisy art. 4-6 oraz art. 8 i art. 9 nie dotyczą:
1) nazw własnych, o ile nie mają odpowiednika w języku polskim,
2) obcojęzycznych dzienników, czasopism, książek oraz programów
komputerowych,
3) działalności dydaktycznej i naukowej szkół wyższych, szkół i klas z obcym
językiem wykładowym lub dwujęzycznych, nauczycielskich kolegiów języków
obcych, a także nauczania innych przedmiotów, jeżeli jest to zgodne z
przepisami szczególnymi,
4) działalności naukowej i artystycznej,
5) zwyczajowo stosowanej terminologii naukowej i technicznej,
6) znaków towarowych, nazw handlowych oraz oznaczeń pochodzenia towarów i
usług.
Rozdział 3
Ochrona języka polskiego oraz zasady postępowania
Art. 11.
1. Instytucją opiniodawczo-doradczą w sprawach używania języka polskiego jest
Rada Języka Polskiego, zwana dalej Radą, działająca jako komitet problemowy
w rozumieniu art. 34 ustawy z dnia 25 kwietnia 1997 r. o Polskiej Akademii
Nauk (Dz.U. Nr 75, poz. 469 i Nr 141, poz. 943).
2. Nie rzadziej niż co dwa lata Rada przedstawia ministrom właściwym do spraw
kultury i do spraw oświaty i wychowania oraz Prezesowi Polskiej Akademii Nauk
pisemną opinię o stanie ochrony języka polskiego w rozumieniu art. 3.
Art. 12.
1. Rada, na wniosek ministra właściwego do spraw kultury, ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania, Prezesa Polskiej Akademii Nauk lub z własnej
inicjatywy wyraża, w drodze uchwały, opinie o używaniu języka polskiego w
działalności publicznej i obrocie prawnym oraz ustala zasady ortografii i
interpunkcji języka polskiego.
2. Towarzystwa naukowe, stowarzyszenia twórców i szkoły wyższe mogą zwracać się
do Rady w sprawach używania języka polskiego.
Art. 13.
1. Każdy organ, o którym mowa w art. 2, może zasięgnąć opinii Rady w wypadku
wystąpienia w toku czynności urzędowych istotnych wątpliwości dotyczących
użycia języka polskiego.
2. Producent, importer oraz dystrybutor towaru lub usługi, dla których w języku
polskim brak jest odpowiedniej nazwy, może wystąpić z wnioskiem do Rady o
udzielenie opinii co do odpowiedniej formy językowej dla oznaczenia tego
towaru lub usługi.
Rozdział 4
Przepisy karne
Art. 14.
1. Kto narusza obowiązki określone w niniejszej ustawie podlega karze grzywny.
2. W razie ukarania za wykroczenia, o których mowa w ust. 1, można orzec
nawiązkę nie wyższą niż 100 000 zł. z przeznaczeniem na Fundusz Promocji
Twórczości ustanowiony na podstawie art. 111 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o
prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. Nr 24, poz.83 i Nr 43, poz. 170
oraz z 1997 r. Nr 43, poz. 272 i Nr 88, poz. 554).
Rozdział 5
Zmiany w przepisach obowiązujących i przepisy końcowe
Art. 15.
W ustawie z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz.U. z 1993 r. Nr
7 poz. 34, z 1995 r. Nr 66, poz. 335 i Nr 142, poz. 701, z 1996 r, Nr 106, poz.
496 oraz z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 121, poz. 770) wprowadza się następujące
zmiany:
1) w art. 18 dodaje się ust. 5 w brzmieniu:
5. Nadawcy dbają o poprawność języka swoich programów i przeciwdziałają
jego wulgaryzacji.;
2) w art. 21 w ust. 1 dodaje się pkt. 6a w brzmieniu:
6a) upowszechnianie wiedzy o języku polskim..
Art. 16.
Traci moc dekret z dnia 30 listopada 1945 r. o języku państwowym i języku
urzędowania rządowych i samorządowych władz administracyjnych (Dz.U. Nr 57, poz.
324).
Art. 17.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.
Wersja finalna ustawy jest tu.